Armando

Macht en onmacht

Armando (Amsterdam 1929) behoort tot de belangrijkste naoorlogse Nederlandse kunstenaars en hij wordt nationaal en internationaal gewaardeerd. Zijn werk, met als basis zijn persoonlijke ervaring van de Tweede Wereldoorlog in Amersfoort, handelt over existentiële en universele thema’s. Hij beschrijft deze in termen van macht en onmacht, daders en slachtoffers, herinnering, vergankelijkheid en melancholie.

Fascinatie & werken

Fascinatie voor geweld en kwaad bepaalt zijn werk van meet af aan. Verbaasd over de verraderlijke schoonheid van dit geweld, werkt Armando zijn thematiek in elke discipline die hij beoefent op unieke wijze uit. Gedreven door het verlangen naar inzicht in het kwaad en naar de beheersing van de technieken om zijn thematiek vorm te geven. Zo verkent hij de mogelijkheden van ieder medium tot het uiterste.

Het werk van Armando omvat series monumentale schilderijen, pasteus en doorwerkt in zwart en wit met hier en daar sporen van kleur, subtiele, poëtische tekeningen en grafiek. Vanaf 1989 ontstaan sculpturen die door natuurkrachten gevormd en gebeukt lijken.

Proza en poëzie van Armando nemen een eigen plaats in. In een zeer specifieke taal wordt het onzegbare, omgeven door veel wit, verwoord. Documentaires waarin zowel daders als slachtoffers het woord krijgen. Films, toneel- en theatervoorstellingen completeren een oeuvre waarvan zowel beeldend als literair werk meermalen is bekroond.

Als violist, van het Armando Kwartet, drukt Armando het gevoel van weemoed en melancholie, in muziek uit. Dit heeft een plek in al zijn werk.